Een boodschap in Amsterdam

door Johan Krijgsman

Hij wist het zeker deze oudere man. Er is geen hemel en ook geen hel. Hij vond het allemaal bangmakerij. Vroeger, toen hij nog rooms-katholiek was, had hij er ook in geloofd. Maar die onzin had hij allang achter zich gelaten. Zeker na al die schandalen in de kerk die naar buiten zijn gekomen. Mooie geestelijken! Intussen ‘de katjes in het donker knijpen’. Hoe ik ook praatte, hij bleef bij zijn standpunt. Er is ook geen God. Dat bestaat niet als je ziet wat er allemaal gebeurt. Mooie God, die God van jou. Laat Hij dat toe?

Voor de zoveelste keer hoorde ik iemand zeggen dat hij nergens in geloofde. Je zou er moedeloos van worden. Toch, wonderlijk genoeg, had ik bij deze oudere man ook aanknopingspunten. Ondanks zijn stelligheid dat er niets is, had hij het doorlopend over de hemel en de hel. Mensen die goed doen gaan naar de hemel. Slechten gaan naar de hel. Met deze gedachtegang verloochende hij zijn opvoeding en vroegere ‘kerkelijke ligging’ niet. Daarmee etaleerde hij ook zijn diepliggende angst, hoewel hij dat zelf niet in de gaten had. Ondanks dat hij niet verder wilde praten, ontstond er toch een gesprek. Een gesprek over de genade van Christus, Die atheïsten wil redden. Over de hemel en de hel. Op een zeker moment werd het hem te heet onder de voeten en ging hij weg. Ik hoorde nog net dat hij zei: allemaal onzin. Ik staarde hem na. Hij heeft het (weer) gehoord. Een stil gebed bleef over: gedenk hem Heere, om Jezus’ wil.

Die ‘t al regeert
Diezelfde dag waren we ’s avonds bij de dodenherdenking op de Dam. Duizenden mensen waren daarbij aanwezig. Zou mijn gesprekspartner van vanmorgen er ook tussen staan, zo vroeg ik mij af. Na de laatste tonen van de Last Post volgde er twee minuten een indrukwekkende stilte. Indrukwekkend ja, je hoorde de stilte. Daarna klonken de tonen van het Wilhelmus, meegezongen door vele aanwezigen. Na deze ceremonie raakten we opnieuw met iemand in gesprek. Nu met een bekende Nederlander, één van de ‘evangelisten’ binnen onze regeringsgebouwen. Hij vertegenwoordigt een partij met Bijbelse uitgangspunten. Geen gemakkelijke taak. Ze hebben ons gebed hard nodig. Hij vertelde dat hij als genodigde de bijeenkomst in de Nieuwe Kerk had bijgewoond. Daar zaten zo’n 1700 genodigden. Het ‘Onze Vader’ werd er gebeden en het zesde couplet van het Wilhelmus gezongen: Mijn Schilt ende betrouwen sijt Ghy, o Godt mijn Heer. Wat een getuigenis voor 1700 mensen. Terwijl we van elkaar afscheid namen, speelde de Marinierskapel Beveel gerust uw wegen, al wat u 't harte deert. Der trouwe hoed' en zegen, van Hem Die 't al regeert. Wat een boodschap in het hartje van Amsterdam voor duizenden mensen. In de hoofdstad kan en mag alles. Laten we daar enerzijds maar zuinig op zijn en niet alleen negatief doen. Laten we de dienst van de Heere maar aanprijzen binnen en buiten de kerk. Voor jong en oud. Mijn gesprekspartner en ik keken elkaar eens aan. Ja, Hij, de God Die leeft, regeert. Nee, dat is geen onzin. Ik weet het zeker. Door de hand van Christus gaat het welbehagen des Heeren gelukkiglijk voort. Zo eindigde vrijdag 4 mei met een oproep en boodschap: Beveel gerust uw wegen… Die ’t al regeert. Ook in Amsterdam, ook in Nederland.